การวิจัยครั้งนี้ มีจุดมุ่งหมายเพื่อศึกษาผลของการฝึกพฤติกรรมการแสดงออกเพื่อพัฒนา พฤติกรรมการพูดหน้าชั้นเรียนของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 3 โรงเรียนสาธิต มหาวิทยาลัย ศรีนครินทรวิโรฒ ประสานมิตร (ฝ่ายประถม) กรุงเทพมหานคร ปีการศึกษา 2540 กลุ่มตัวอย่างเป็น นักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 3 ที่มีพฤติกรรมการพูดหน้าชั้นเรียนต่ำกว่าเปอร์เซ็นไทล์ที่ 25 ลงมา จำนวน 16 คน ซึ่งได้มาจากการสุ่มอย่างง่ายจากประชากร แล้วสุ่มอย่างง่ายอีกครั้งหนึ่งเป็นกลุ่มทดลองและกลุ่มควบคุม กลุ่มละ 8 คน กลุ่มทดลองได้รับการฝึกพฤติกรรมการแสดงออกและกลุ่ม ควบคุมไม่ได้รับการฝึกพฤติกรรมการแสดงออก แบบแผนการทดลองการวิจัยครั้งนี้เป็นแบบ ABA (ABA Design) เครื่องมือที่ใช้รวบรวมข้อมูลคือ แบบบันทึกพฤติกรรมการพูดหน้าชั้นเรียนสถิติที่ใช้ ในการวิเคราะห์ข้อมูล คือ การทดสอบของวิลคอกชันและการทดสอบของแมน – วิทนีย์

   ผลการวิจัยพบว่า
   1.นักเรียนมีพฤติกรรมการพูดหน้าชั้นเรียนดีขึ้น หลังจากที่ได้รับการฝึกพฤติกรรมการ แสดงออก อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01
   2.นักเรียนที่ได้รับการฝึกพฤติกรรมการแสดงออกดีขึ้นมากกว่านักเรียนที่ไม่ได้รับการฝึก พฤติกรรมการแสดงออกอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01